- Դո՛ւրս գրիր անծանոթ բառերը և բառարանի օգնությամբ բացատրի՛ր:
անտառուտ-անտառներով ծածկված
մակաղած – իրար գլուխ հավաքած
խարտյաշ – ոսկեգույն դեղին
անդուլ – անդադար
շնկշնկան – խշխշացող
անսանձ – անզուսպ, կատաղի
սարսուռ- դող
հուժկու – շատ ուժեղ
ոստում – ցատկ - Նկարագրի՛ր եղնիկին:
Եղնիկը մատաղ ու խարտյաշ էր, խորունկ, սև ու ջինջ աչքերով, որ ծածկվում էին երկայն, նուրբ թարթիչների տակ: - Դո՛ւրս գրիր պատմվածքի ամենահուզիչ հատվածը:
Եղնիկը թեև այնպես ընտելացել էր մեզ, սովորել էր մեր տանն ու դռանը, բայց մեկ-մեկ մեզնից թաքուն բարձրանում էր այս պատշգամբը և ուշագրավ, լռիկ նայում էր հեռու` անտառներով փաթաթված սարերին. ականջները լարած խորասույզ լսում էր անտառների խուլ ու անդուլ շառաչը, որ երբեմն ուժեղանում էր, երբեմն բարականում` նայելով հովերի թափին: Նայում էր նա այնպե՜ս անթարթ և այնպե՜ս ինքնամոռաց, որ երբ պատահում էր բարձրանում էի պատշգամբը, ինձ բավական միջոց չէր նկատում և երբ հանկարծ ուշքի էր գալիս` նետի պես ծլկվում էր մոտիցս… - Ո՞րն է այս պատմվածքի հիմնական իմաստը:
Որքան էլ վայրի կենդանին ընտելանա մարդուն, սովորի նրա հետ ապրել, ուտել-քնել, միևնույն է, նա ձգտելու է դեպի անտառ։ Բնության կանչը ուժեղ է, և դա նշանակում է, որ վայրի կենդանին պետք է մնա այն միջավայրում, որտեղ նա ծնվել և ապրել է։ - Դո՛ւրս գրիր աշունը պատկերող հատվածը:
Այսպես սկսեց ընկերս աշնանային մի երեկո, երբ նստած միասին նրա պատշգամբում, հիացած նայում էինք հեքիաթական վերջալույսով վարվռուն սարերին, որոնց վրա մակաղած հոտերի նման մեղմորեն հանգչում էին ոսկեգեղմ անտառները: - Ըստ քեզ ինչո՞ւ եղնիկը հեռացավ անտառ:
Եղնիկը հեռացավ անտառ, որովհետև ուզում էր բնության մեջ լինել, իրեն հարազատ սարերի վրա, իր մայրիկի ու հայրիկի հետ։ - Ի՞նչ ես կարծում՝ եղնիկը հե՞շտ կհարմարվի վայրի բնության մեջ։ Պատասխանդ հիմնավորիր։
Այո, կարծում եմ, որ եղնիկը շատ հեշտ կհարմարվի վայրի բնությանը, որովհետև նա այնտեղ է ծնվել ու ապրել։