Աշուն

Եկել է աշուն, օրերը ցրտել են և դարձել ամպոտ։ Թռչունները հրաժեշտ են տալիս իրենց բներին և թռչում են տաք երկրներ։ Անտառի ծառերի տերևները փոխել են իրենց գույնը, հագել դեղին, կարմիր, նարնջագույն և մանուշակագույն հագուստ։ Քամին փչում և պոկում է չորացած տերևները, որոնք հետո վազում են քամու հետ և թափվում գետնին։ Իսկ Քամին վազում, գնում է տերևների նոր բաժնի հետևից, որ պարի, պտտվի նրանց հետ և նորից բերի լցնի առվակի մեջ։

Սովորողի անհատական պլան

Անուն, ազգանուն –Ալեքսանդեր Փիրումյան

Դպրոց, դասարան –Արևմտյան դպրոց ,3․3

Երկարօրյա ծառայություն – չեմ օգտվում

Ինչպե՞ս եք գալիս դպրոց և ինչպե՞ս եք ծնողներս են բերում դպրոց) վերադառնում տուն ծնողներս են բերում դպրոց) (բնակվում եմ դպրոցին մոտիկ, օգտվում եմ դպրոցի երկկողմանի/միակողմանի տրանսպորտից, ծնողներս են բերում դպրոց) -ծնողներս են բերում դպրոց

Տանը լրացուցիչ անելու աշխատանքներ ընտրու՞մ եք –  ոչ

Ընտրությամբ գործունեության խումբ – մարմնամազություն

Լրացուցիչ խմբակների (պար, լող, կարատե, կիթառ… ) հաճախու՞մ եք, նշե՛ք վայրը –  Աբակուս, <<Իմ երազ>> խմբակ

Աթաբեկ Խնկոյան, “Խուլի այծերը”

Մի խուլ մարդ երեք այծ ուներ: Մեկի պոզը կոտրած էր: Ինչպես է լինում, մի օր այծերը կորում են: Տերն ընկնում է դես֊դեն` այծերը գտնելու:
Նա պատահում է մի ուրիշ խուլ մարդու՝ վար անելիս և հարցնում է.
— Բարի աջողում, ապե՛ր, այծերս չե՞ս տեսել:
— Լավ է՝ այսպես ցանեմ, — ձեռը մի կողմ թափ տալով պատասխանում է վար անողը:
Այծատերը կարծելով, թե դեպի ցույց տված կողմն են գնացել այծերը ասում է.
-Թող երկինքը վկա լինի, թե գտա այծերս, պոզը կոտրածը քեզ եմ տալու:
Ասում է և գնում այծերը որոնելու: Այծերը գտնելով՝ ուրախ — ուրախ առաջն արած, քշում բերում է արտավարի մոտ և ասում.
— Շնորհակալ եմ, ախպե՛ր, այծերս գտա, առ այս այծն էլ քեզ, — ու պոզը կոտրած այծը քշում է դեպի նա:

— Ես չեմ կոտրել դրա պոզը, ես տեղեկություն չունեմ,֊ զարմանալով ասում է արտավար խուլը:
— Ի՞նչ ես խոսում, — ասում է այծատերը, — ես այս այծն եմ խոստացել, որ մեռնես, մյուս այծերից տվողը չեմ:
— Չէ’, ես չեմ կոտրել, ֊ բարկացած ասում է մեկը:
— Չէ’, ես էս այծն եմ խոստացել, — կրկնում է մյուսը: Սա՝ նրան, նա՝ սրան, բանը հասնում է տուրուդմբոցի: Վերջն էլ գնում են քյոխվի մոտ գանգատ: Գյուղը չհասած սրանց հանդիպում է մի պառավ կին, նույնպես խուլ և հարսի ձեռքից փախած:

-Ա՛յ նանի, — ասում է այծատերը, — իմ այծերը կորել էին, գնացի, էս մարդուն հարցրի, սա էլ այծերիս տեղը ցույց տվեց: Պոզը կոտրած այծս տալիս եմ սրան, չի վերցնում, ես էդ այծն եմ խոստացել, որ մեռնի էլ, մյուս այծերից տվողը չեմ:
— Ա՛յ նանի, — ասում է խուլ մարդը,- էս օտարականն եկել, ասում է, թե այծիս պոզը դու ես ջարդել: Թող ձեռքս ջարդվի, թե ես էդ բանից տեղեկություն ունեմ:
— Է՜, որդիքս, ձեր արևն ապրի, պատասխանում է խուլ պառավը, — ինչ էլ ուզում է լինի, ես ձեր խնդիրը չեմ կարող կատարել, քանի որ էն չարամիտ, անզգամ հարսը տանն է, ես էն տունը ոտ կոխողը չեմ ու չեմ:

Այսպես երեքով կանգնած վիճում էին, իսկ այդ ընթացքում այծերը թողեցին նրանց և գնացին դեպի արոտավայր։ Այծատերը մեկ էլ նկատեց, որ իր այծերից հետքն էլ չկա։ Ու մինչև օրս փնտրում է այծերին, հանդիպում տարբեր մարդկանց, հարցուփորձ անում, բայց չի գտնում։